Until Dawn İnceleme, en iyi haliyle, Şafağa Kadar, türe açıkça hayran olan bir geliştirici tarafından inşa edilmiş bir dünyada geçen, korku filmlerine neşeyle sevimsiz bir saygı duruşudur. Heyecanı, hikaye uyumu eksikliği ile yumuşatılsa da, güçlü seçim-ve-sonuç sistemi ve korkunun en saçma mecazlarına keskin bakışı, Şafağa Kadar Oynanmaya değer kılıyor.
Geliştirici Supermassive Games, Before Dawn’ın kurgusuna korku filmi klişelerini yerleştirdi ve onları aşırı derecelerde güçlendirdi. Malzeme için biraz fazla iyi olan çok yönlü bir oyuncu kadrosu tarafından büyük bir zevkle oynanan sekiz çekici klişe, karlı bir dağın tepesindeki uzak bir kabinde “porno yıldızları gibi parti yapmak” için bir araya geldi. güvenilmez bir teleferik.
Onlar niçin burada? Doğal olarak, arkadaşlarının çevredeki ormanda gizemli bir şekilde ortadan kaybolmasının birinci yıl dönümünü kutlamak için. Until Dawn’ın oyun dünyası küçük olana kadar, ancak Supermassive onu olabildiğince eğlenceli bir şekilde düşmanlaştırdı.
Güzel ayrıntılara sahip kabini devasa, soğuk ve sırlarla doluyken, çevresinde büyük bir morg, terk edilmiş bir maden kuyusu ve bir dizi saldırgan vahşi yaşam içeren bir sanatoryum bulunur. Bu acı manzara, izolasyon konusunda keskin bir gözle filme alındı ve Şafağa Kadar, her zaman yüksek açılardan ve takip çekimlerinden izlendiğiniz hissini teşvik etmede harika bir iş çıkarıyor.
Elbette, herhangi bir süreyi harcamak için saçma bir yer ve ilk yarısında Şafağa Kadar slasher türünün kendine özgü aptallığı gerçekten canlanıyor. Karakterler kulaklıkları takılıyken banyo yaparlar. Çiftler seks yapmak için tehlikeli boyutlara varır. Herkes birbirini korkutmanın gerçekten ‘eğlenceli’ olduğunu düşünüyor gibi görünüyor.
Graham Reznick ve Larry Fessenden’in senaryosunun genel olarak daha sert olmasını dilesem de -bazen kötü şakaların kasıtlı olarak kötü şakalar olup olmadığını merak ettim- kötü çocukla kraliçe arı üzerine tartışan aptal sporcudan Hayden Panettiere’nin karakterine kadar, Before Dawn’ın aşinalıklarını beğendim. çalışma süresinin yarısı boyunca bir havluya sıkışmak.
Tür mecazlarının böylesine neşeli bir şekilde kötüye kullanılması, Before Dawn’ın korkularını önemli ölçüde azaltıyor – ürktüğümden daha çok güldüm – gerçi gerçek şoklara yol açan tuhaf bir zekice yanlış yönlendirme var. Supermassive, korku filmlerinin görsel dilinde mükemmel bir tutuşa sahip ve Şafağa Kadar bir karakter çok yavaş bir şekilde bir kapıdan geri çekilirken veya tıkırdayan bir tuzak kapısına yaklaştığında en korkutucu halidir.
Ancak Until Dawn, on-ish saatlerinde yanaktaki dil tonunu tam olarak sürdüremez ve hikayesi, çok daha karanlık ve aptal bir ikinci yarıda tamamen farklı bir yöne sapar (ki bu, belirli bir şeye çok şey borçludur). İngiliz korku filmi). Burada hala yaşanacak bazı gergin anlar olsa da, bu ani değişim, her türlü bağlılığı ortadan kaldırıyor ve bende çok farklı ve uyumsuz iki oyun oynamış gibi hissetmeme neden oldu.
Neyse ki, Şafağa Kadar başka yerlerde daha tutarlı bir gerilim duygusunu teşvik ediyor. Amacınız gece boyunca mümkün olduğu kadar çok karakteri kurtarmak (veya öldürmek mi?) ve kontrolünüz altında verdikleri her karar onların kaderini şekillendiriyor. Bir silahı şekilsiz mi bükersiniz? Saldırı altındayken daha sonra sahip olmayı beklemeyin. Başka bir karaktere karşı acımasız olmak mı? En çok ihtiyacın olduğunda onun desteğine sahip olmayacaksın.
Şafağa Kadar verdiğim bazı kararların küçük sonuçları oldu, bazıları beni gerçekten şok etti ve hepsi de yaptığım bir eyleme tatmin edici bir şekilde bağlı hissettim. Until Dawn İnceleme sistemleriyle uğraşmak için iki kez oynadım ve farklı seçenekler seçerek ilk defa kaçırdığım yeni hikayeler ve bilgiler bulmaktan memnun oldum.
Şafağa Kadar hızlı olaylar da büyük bir rol oynuyor ve bazen sıkıcı olsa da – benim zevkime göre duvarların üzerinden çok fazla tırmanma var – başarısızlığın gerçek yansımaları var. Before Dawn’ın en heyecan verici anlarından bazıları, takip edildiğim ve kaçma yöntemim konusunda anlık kararlar vermek zorunda kaldığım ve bu sırada anında yakalanmama veya ölümüme neden olacak bir anda aranmamaya çalıştığım zamandı.
Bu çılgınca bölümlerde Şafağa Kadar Hareket kontrollerinde zorlandığımı belirtmekte fayda var ve başka hiçbir yerde bu deneyime hiçbir şey getirmedikleri için geleneksel kontrollere bağlı kalmanızı tavsiye ederim.
Daha az başarılı olan, Şafağa Kadar’ın hikayesi üzerinde daha geniş bir etkisi olan tuhaf bir dördüncü duvar yıkma tiyatrosu. ‘Doctor Hill’ (Fargo’dan Peter Storemare tarafından canlandırılmıştır), bölümler arasında doğrudan sizinle konuşacak, ilk başta korkularınızı belirleyecek ve her bir karakter hakkındaki düşüncelerinizi paylaşacak bir psikiyatristtir.
Ona nasıl cevap verdiğiniz, Before Dawn’ın erken korkuları üzerinde ince bir etkiye sahiptir – örneğin ona iğnelerden korktuğunuzu söylerseniz bir iğne ile karşılaşırsınız – ancak rolü hızla tamamen tematik bir hale gelir ve bu da, filmdeki gibi gereksiz hale gelir. hikaye o kadar sert sola dönüyor.
