İlkokulda Taciz ve Zorbalığı Görmezden Gelmek sahiden çok ciddi bir sorun. Her zaman yaşanan bir olay değil ve çok nadiren yaşanıyor. Öyle ki yıllarca süren öğrenim hayatımda, öğretmenlik yaptığım yıllarda rastlamadığım garip bir durum. Geçtiğimiz yıl şahit olduğum ve çok üzüldüğüm bu durumu yazıp yazmamak için çok düşündüm. İnsanları rencide etmemek için bu gibi konular pek dile getirilmez ama galiba hata yapıyoruz. Bu blogu takip eden eski öğretmenlerim, mesai arkadaşlarım ve öğrencilerin dikkatle okuması gereken bir makaleyi kimsenin ve hiç bir kurumun ismini vermeden dikkatlice yazmaya çalışıyorum.
Konuya girmeden önce bir örneklem oluşturmak adına yaşanan bu olayı şahısları ve kurumları karıştırmadan anlatmak doğru olur. Ardından hatalar ve çıkarımlara geçeceğiz.
İlkokulda Taciz ve Zorbalığı Görmezden Gelmek
İlkokul birinci sınıfta yaşanan bu olayda görevli öğretmen ve (görünüşe göre) koridor nöbetçisi öğretmen yerinde yokken bir üç çocuk bir çocuğu yakalıyorlar. Olay anında bir çocuk arkadaşını arkadan tutarken diğer iki çocuk tutulan çocuğun ayakkabılarından başlayarak kıyafetlerini çıkarmaya çalışıyorlar. Ayakkabıları çıkarıp sınıfın farklı köşelerine atıyorlar da. Yakalanan çocuğun ağlaması ve bağırmaları arasında pantolon paçalarını da tutuyorlar ve çekiştirmeye devam ediyorlar. Bir süre boğuşma ardından çocuğu bırakıyorlar.
Olaydan sonra çocuk yerinden kalkamıyor ve öğretmeni gelene kadar 7 yaşındaki bu çocuk ağlıyor. Ailesi neden yerden kalkıp öğretmenine söylemedin dediğinde çocuğun yanıtı “Utandım!” şeklinde. Öğretmeni geldiği andan sonrası net değil. Keza bizzat öğretmenle ve diğer ailelerle de konuşmama rağmen herkesin ortak anlattığı net bir anlatıma ulaşamadım.
Olay okul çıkışı ailenin kulağına ulaştığında aynı gün aile “Hocam, çocuğumuzu soymaya çalışmışlar sanırım ona benzer bir şeyler anlattı. Çocuklar küçük ne yaptıklarını bilmiyorlardır mutlaka. Sizin haberiniz olsun, konudan haberdar olun.” deniliyor. Öğretmen; “Konuyu bilmiyordum, ama sınıfa geldiğimde çocuk yerdeydi.” diyor.
Kabullenen Kimse Bulunamıyor! İlkokulda Taciz ve Zorbalığı Görmezden Gelmek
Olay sonrası konu ile alakalı bir şey yapılmadığını gören çocuğun annesi sınıf velileri Whatsapp gurubundan “Çocuklar da ne yaptıklarını bilmiyordur ama bir defaya mahsus evlatlarınızla konuşun!” şeklinde bir paylaşımda bulunuyor. Okuyan 2 aile gayet medeni bir şekilde bir de çocuklarından konuyu dinleyim gerekli konuşmayı yapacaklarını dile getiriyor.
Ancak aynı gün birden sınıf öğretmeni çocuğun ailesini arayarak Whatsapp gurubundaki paylaşımlarından rahatsız olduğunu dile getiriyor. Ardından olaya karışan üç çocuğun ailesi birden “Çocuklarımız rencide oldular!” şeklinde çıkışmalara başlıyorlar.
Olaylar ardından çocuğun babası okula giderek öğretmenle konuşuyor. Bir gün önce okulda konuyu anlattığı öğretmene tekrar konuyu anlatıyor. Ancak öğretmen “Bana böyle anlatmadınız. Çocuğun iç çamaşırına dokunan olmamış. Olsa ben gereğini yapardım. Benim bu olaydan haberim yok!” diyor. (Bu konuşma ilgili okulun rehberlik servisinde rehberlik öğretmeninin gözetiminde yapılıyor.). Yani ilk şikayetten haberim yok diyen öğretmen tekrar aynı tutumu takınmasın diye özellikle ikinci konuşma üçüncü bir şahısın gözetiminde yapılıyor.
Öğretmen ile yapılan son görüşmenin tamamını anlatmayacağım. Konuya hakimim, ancak konu ile alakasız ve şahsı aşağılayıcı, rencide edici (kendi sözleri olsa bile) kelimeler kullanmak istemiyorum. Bu kadarı bile kendini bilen biri için yeterlidir düşüncesindeyim. Ana tema bu ve şimdi çıkarımlara geçelim.
Ailelerin Bu Gibi Konularda Duyarlı Olmaları Gerekir
Çocuklara yaşları gereği fazla yüklenmeden konunun ciddiyetinin nazik bir üslup ile anlatılması gerekir. Okulda olan davranışların oturduğu bu yıllarda çocuk gelişimi açısından yanlış davranışların önü alınmalı. Aile ne şekilde konuşacağını bilemiyorsa sınıf öğretmeninden yardım almalıdır. Sınıf öğretmeni olması gerekenin üzerinde bir sınıf mevcudunu idare ediyor ve her şeye yetişemiyor ise okul rehberlik servisi ile de ortak olarak konu kolaylıkla çözülebilir.
Öğretmenler Duyarlı Olmalı
Taciz ve zorbalık konularında olayı kişisel olarak almadan, öğretmenlerin bir kademe daha duyarlı olmaları çok önemlidir. Bu olayların küçüğü ya da büyüğü olmadığının bilincinde, profesyonel olarak konuya yaklaşılmalı. Yani başım ağrımasın diye “Duymadım! Bilmiyorum!” ya da benim sınırım şuranın da açılması (ya da dokunulması) demek yanlıştır. Hele konuyu şahsileştirerek çocuğu “Neden ailene söyledin?” der gibi okul faaliyetlerinden mahrum bırakmak ya da mümkün olduğunca geride tutmak çok çok yanlıştır.
Şahsi Düşüncem ve Sonuç
Bu makaleyi pedagoji eğitimi almış, öğretmenlik yapmış ve psikolojinin farklı dallarından belgeli eğitimler almış biri olarak kaleme alıyorum. Gördüğüm eksikleri ve yanlışları sıralayacak olsam makaleyi okumaktan sıkılırsınız. Aileler ve öğretmenin paranoyası ayrı ayrı incelenmesi gereken örnekler olmasına rağmen ben “Bu kadarı da olmaz!” dedim konulara, “Dikkat edilmeli!” minimalinde önerilerde bulundum.
“Neden bunu Burada yazıyorsun? Öğretmenleri rencide edebilirsin!” diyenler olabilir. Ben de bu nedenle bir yıl bekledim ve çok düşündüm. Ancak ortada bir durum var, herkes rencide olmaktan muzdarip ama utandığı için yerinden doğrulamayan çocuğun rencide olduğunu da bir hatırlayın. Keza bu makaleyi geneli tenzih ederek yazıyorum. Çok özel bir durum, bir o kadar nadir bir durum. Hatta ben hayatım boyunca ilk defa rastladım ve çok üzüldüm. Öğretmenlerimizin mesleki ahlaklarına, çalışmalarına ve duyarlılıklarına ben de bir öğretmen olarak kefil olabilirim. Ama durum genelleme yapmak için değil bir ders çıkarılması için burada paylaşılıyor.
Olayın sonucuna gelecek olursak. Yetkili Milli Eğitim Müdürlüğüne konu taşınmıştır ve olayın sürekliliği beklenmeksizin örnekte geçen konu çözüme kavuşturulmuştur. Olayı inceleyen makamların olayı tarafsız ve pedagojik olarak inceliyor olduğundan gönül rahatlığı ile emin olabilirsiniz.
* Ek olarak konu hakkında detaylı bir uzman araştırmasını aşağıda yer alan dokümandan inceleyebilirsiniz. Çok detaylı ve bir o kadar da bilgilendirici detaylı bir çalışma.
