Uncharted: The Lost Legacy Kayıp Miras İnceleme; hiç kimse , Naughty Dog’un epik macera serisinin geri kalanını oynamadan Uncharted: The Lost Legacy oynamamalıdır. Ancak bunun bir yan etkisi, The Lost Legacy oynayan hiç kimsenin daha önce görmediklerini deneyimlemeyecek olmasıdır. Uncharted 4’teki olaylardan sonra geçen bu bağımsız macera, bir Uncharted oyunundan beklediğimiz güzel manzaralar, heyecan verici aksiyon ve akılda kalıcı karakterlerle dolu, ancak tüm bunlara aşinalık, Lost Legacy’yi rakamlara göre daha fazla hissettirdi. ondan önce gelen kilometre taşı olaylarından daha çok gişe rekorları kıran bir yaz.
Bu altı saatlik maceranın neredeyse her aksiyon sahnesinde belirgin bir deja vu duygusu yaşadım. Akılsız paramiliter adamlara karşı tek kullanımlık silahlarla yapılan her çatışma, tırmanmak ve yalpalamak zorunda kaldığım her yıkılan duvar ve Hint uçaklarındaki her havada uçuşan sürüş sekansı, doğrudan önceki Uncharted oyunlarından kaldırılmış gibi hissettim. Harika bir lineer aksiyon oyununu tekrar oynamak gibi hissettiriyor – yine de iyi, ancak yenilik ve gerilim olmadan.
Serinin bazı önemli noktalarını yeniden ele almanın yararı, Lost Legacy’nin çoğunlukla Uncharted 4’ün daha sıkıcı mekaniklerinden bazılarını kırpmasıdır (Sana bakıyorum, vinçle). Aslında, çoğu zaman beklentileri akıllıca, kendine referans veren yollarla altüst eder. Örneğin, açılış sahnesinde son oyundaki sıkıcı ve her yerde bulunan sandık platformlarından birini tekrarlamanız gereken bir an var. Ancak sandık yere çarptığında ve karakterlerinizi yere serdiğinde, biri “Artık sandık yok” yanıtını veriyor. Ve tabii ki, bu banal barikatlar maceranın geri kalanından etkileniyor.
Taze hissettiren bir fikir, yolu tıkayan ve aksiyona harika bir damak temizleyici sağlayan ara sıra bulmacalar. Çözümler genellikle, belirli ışık kaynaklarının gölge oluşturma şekli gibi çevresel ipuçları için çevrenizdeki dünyayı dikkatli bir şekilde gözlemlemeyi gerektirir; Naughty Dog’un Hindistan tasvirinin ne kadar aptalca muhteşem olduğunu göz önünde bulundurarak bunu yapmayı her zaman sevdim. Oyun, sinemadaki sanatın, aydınlatmanın ve kamera çalışmasının bir kanıtı olan en küçük ayrıntıya kadar gözünüzü nasıl çekeceğinizi biliyor.
Lost Legacy, oynanışta da muhteşem görünüyor ve kulağa hoş geliyor. Dev bir Hollywood aksiyon sahnesinin kontrolünün sizde olduğunu hissettiren ikonik anlarla dolu. Bu heyecan verici bölümlerin bana her zaman bir bıçağın kenarı boyunca sürtüşme hissi vermesine bayılıyorum, büyük ölçüde senaryoya sahip olmalarına rağmen tek parça halinde zar zor hayatta kalıyor.
Lost Legacy’nin işleri değiştirmeye çalıştığı tek oyun alanı, yarı açık dünyaya gittiği ikinci perdesidir ve bize Uncharted serisinin şimdiye kadar gördüğü en büyük oyun alanı verilir. Ancak bu bölge ne kadar güzel olursa olsun – ve kutsal moly muhteşemdir – yapılacak şeyler söz konusu olduğunda boş ve açıkçası sıkıcı.
İyi bir açık dünya haritası, keşif ve merakı teşvik eder ve ödüllendirir, ancak Uncharted’ın bu şeyleri çeşitli şekillerde aktif olarak cezalandırdığı görülüyor. Ortamı tırmanılabilir gibi görünen ancak aşılmaz yüzeylerle doldurur. Hiçbir şey hızlanmanızı, tırmanabileceğinizi sandığınız bir sütuna koşmak kadar bozamaz, ancak Chloe’nin beceriksizce çarpması için. Benzer şekilde, Lost Legacy’de kolayca yapılabilir görünen atlamalara sahip birkaç nokta vardır, ancak bunları denerseniz, görünürde bir sebep olmadan kendinizi ölü bulacaksınız. Son olarak, dünyanın dört bir yanına dağılmış düzinelerce koleksiyon ıvır zıvır varken, onları aramak için gerçek bir teşvik yok. Sonunda hazine bulmaya çalışan bir grup insan hakkında olan bir oyun için, bu açık dünya deneyinden eli boş ayrılmak beni hayal kırıklığına uğrattı.
Beni macera boyunca ileriye taşımaya devam eden ana unsur, Chloe ve Nadine arasındaki fantastik dinamiktir. Naughty Dog’un geçmiş oyunlardan bu iki yan karakteri alıp bu düdüklü tencerede öne ve ortaya koymasına gerçekten bayıldım. Geçmişlerini keşfetmek, motivasyonlarını keşfetmek ve büyümelerini izlemek tek kelimeyle harikaydı. Çiftin kasvetli yerçekimi anları ve hafif komedi araları arasında ne kadar iyi geçiş yaptığı dikkat çekici. Muhtemelen hikayeye ve karakterlere verebileceğim en büyük iltifat, hiçbir zaman kendi kendime “Dostum, keşke Nathan Drake burada olsaydı” diye düşünmedim.
Lost Legacy’deki ana kötü adam ise motivasyonlarında biraz eksik. Yazılışından ve icrasından zevk alsam da, sanki kötülük uğruna kötüymüş gibi görünüyordu. Chloe ve Nadine’in bu silah satıcısıyla doğrudan çatışmalarında olmaktansa karakter olarak büyümesini izlemekle çok daha ilgiliydim.
