The Witcher 3 Wild Hunt İnceleme; selefinin aksine başlangıç çizgisinden çığlıklar atarak gelmiyor. Hemen seksi bir entrika ve ihanet hikayesine daldığınız The Witcher 2 ile karşılaştırıldığında, bu ana görev sıradan, hatta bazen formalite icabı görünebilir. Ama kendi yolumda ilerlemek için iyi bilinen yoldan her adım attığımda, mükemmel dövüşünden yararlanma fırsatlarıyla dolu, vahşi, açık, heyecan verici bir fantezi rol yapma deneyimine dönüştü. The Witcher 3 ile 100 saatten fazla zaman geçirdikten sonra bile, hala devam etmem için beni cezbediyor – öğrenmek ve avlamak istediğim daha çok şey var.
Witcher 3, RPG mekaniği açısından serideki diğer iki oyun kadar yoğun ve derin ve ezici bir çoğunlukla devasa açık dünya ortamı, bu derinliği bir anda daha korkutucu ve uzun vadede daha ödüllendirici hale getirdi. Bu dünyanın ne kadar büyük ve açık olduğunu ifade etmek zor: her şekil ve boyutta sallanan yapraklarla serbestçe noktalanan yemyeşil, inişli çıkışlı tarlalar, insanların güçlükle geçtiği, birbirine gevşek bir şekilde bağlı, harap kasabalar arasındaki boşluğu dolduruyor. Tam bir gündüz/gece döngüsü ve dinamik hava, hepsini bir araya getirerek The Witcher 3’ün manzarasını şimdiye kadar gördüğüm en özgün hissi veren açık dünyalardan biri olarak sağlamlaştırıyor. Kullanışlı bir mini harita size gitmek istediğiniz yeri gösteriyor ki bu koltuk değneği gibi görünebilir ama dürüst olmak gerekirse onsuz umutsuzca kaybolmuş olurdum. Bu büyüklükteki bir dünyanın hâlâ çok anlamlı olduğunu,
Bununla ilgili tek uyarı, hem Xbox One hem de PS4 sürümlerindeki teknik performanstır. Saniyede 30 kare bazen istemek için çok fazlaydı, The Witcher 3’ün iki ana haritası arasındaki geçişler biraz fazla uzun ve zaman zaman küçük hatalar ortaya çıkıyor. Deneyimin güzelliğinden çok az ödün vermesine rağmen hiçbiri oynanışı anlamlı bir şekilde etkilemedi. Neyse ki, PC oyuncuları çok daha fazlasını bekleyebilir. GTX 980’de Witcher 3, ultra ayarlarda her zaman saniyede 60 kare hızında çalıştı.
Bu yeni açık dünya haritasının, hikayenin yapısı için açık bir şekilde sonuçları var ve büyüklük parıltıları olsa da, ana hikaye nihayetinde The Witcher 3’ün en az tatmin edici kısmı. Buna, The Elder Scrolls Sendromu’nun başka bir vakası diyebilirsiniz. Hikayemiz, Geralt’ın uzun süredir kayıp olan sevgilisi Yennifer ve taşıyıcı kızı Ciri’yi bulmak için kıtalar arası bir arayışla başlar. Yine de en büyük sorunum, asla daha fazla olmaması: Aşırı uzun ana hikaye, esasen Geralt’ın Ciri’nin nerede olduğu hakkında bilgi karşılığında insanlar için ayak işleri yapması. Odaklanmayı ve ivmeyi etkili bir şekilde koruyor, ancak Assassins of Kings’te gördüğümüz gibi çözülmesi gereken ilgi çekici bir gizemden çok vahşi bir kaz kovalamacası gibi geliyor.
Pek çok mükemmel diyalog ve seslendirme sayesinde, yol boyunca bazı duygusal getiriler var, ancak anlamsız getirme görevleri ve koleksiyonlar şeklinde çok fazla dolgu ile karıştırılıyor. Ne zaman ilginç bir keşfin eşiğindeymişim gibi hissetsem, bir keçiye eşlik etmek için aniden durmak ya da kayıp, narkoleptik bir cüceyi aramak zorunda kalıyordum. Kahretsin, Geralt bile zaman zaman sürekli olarak devam eden önemsiz görevler karşısında yaşadığı hayal kırıklığını zar zor gizleyebiliyor.
Ayrıca şunu da belirtmekte fayda var, serinin ilk iki oyununu oynamadan, Witcher romanlarının sunduğu bağlam olmadan iyi idare edecek olsanız da, Ciri’nin yolculuğun son çeyreğine kadar aşağı yukarı tam bir yabancı olduğunu ve bu da onu zorlaştırdığını belirtmekte fayda var. The Witcher 3’ün benden beklediği kadar onu bulmayı önemsemek – özellikle destekleyici arka plan rollerine düşürülen bir sürü ilgi çekici karakter göz önüne alındığında.
Neyse ki, alışılmışın dışında bir yola girdiğinizde hepsinin parlama şansı var ve bu, The Witcher 3’ün neredeyse her şeyi inanılmaz derecede doğru yaptığı yer. The Witcher 2’deki kararlarınıza bağlı olarak (oyunun başındaki bazı diyaloglarla kolayca yeniden yaratılabilir), Geralt’ın arayışında rol oynamak için geri dönen birçok tanıdık yüz göreceksiniz ve bir kez sahip olduklarında, size ikincil bir teklif sunuyorlar. tipik olarak uğraşmak için çok daha ilginç senaryolar sağlayan bir dizi görev. Yeraltı bölge savaşları, suikast planları, aşk üçgenleri ve beklenmedik ittifakların tümü bu isteğe bağlı boğuşmaların bir parçasıdır. Hepsi o kadar etli ve zengin hikaye içeriğiyle dolu ki, ana hikayenin bir parçası olmaları gerektiğini düşünüyorlar.
Aynı şey, sahada aldığınız birçok yan görev için de söylenebilir. The Witcher 3’ün devasa kara kütlesi etrafında cömertçe dağılmış standart yan görevler, canavar inleri ve haydut kamplarının yanı sıra, ikna etmek için bir sürü canavar avı Witcher sözleşmesi de alıyorsunuz. Geralt’ın avı, onlara zarar vermeden önce elle tutulur hale getirilmesi gereken ruhani hayaletlerden, saldırmak için fırsat kollayan yoğun siste kendilerini gizleyen Foglet’lere kadar uzanır. Buradaki kazanç iki yönlüdür: irfana uygun olarak, bunlar sizin en güvenilir gelir akışınızı temsil eder ve uygun şekilde cimri bir oyun içi ekonomi nedeniyle canlandırıcı bir şekilde önemlidir.
Diğer avantajı ise, çoğu zaman bu avlar ve diğer yan faaliyetler, savaş tarafından yok edilen bir ülkeye ve onu şekillendirmede rol oynayan birçok güce dair ilginç içgörüler sağlıyor. Hepsinden iyisi, sen o güçlerden birisin. Ana hikayenin sonucunu muazzam şekillerde değiştirmeyebilir, ancak daha önce ziyaret ettiğim yerlere sık sık döndüğümde, görünüşte küçük bir kararın çok büyük bir etkisi olduğunu gördüm. Ahlak ölçer, örnek veya dönek derecelendirmesi yoktur. The Witcher 3’ün gri tonlamalı dünyasında sadece sebep ve sonuç vardır; Hem büyük hem de küçük aldığınız kararlar, benzer iddialarda bulunan çoğu oyundan çok daha fazla, çevrenizdeki dünyayı yasal olarak değiştirebilir.
Karakter ilerlemesi ve ekipman seçimleri de aynı derecede etkilidir. The Witcher 2’ye kıyasla, Witcher 3’ün RPG sistemlerinin bazı yönlerden modernize edildiğini ve diğer yönlerden daha karmaşık hale getirildiğini gördüm. Her iki durumda da sonuç aynı: daha iyi bir deneyim. Artık bunların hiçbirini yapmak için meditasyon yapmanıza gerek kalmadığından, iksirleri ve yağları nasıl yeniden stokladığınıza ve kullandığınıza ilişkin basitleştirmeler, bunların daha pratik ve hemen yararlı olmalarını sağlar. Elbette, eski yol Witcher bilgisine daha uygundu, ancak geniş bir açık dünyada, oyuncuların karşılaşabilecekleri her şeyi önceden tahmin etmelerini ve bunlara hazırlanmalarını beklemek daha az mantıklı. Öte yandan, atlı dövüşü büyük ölçüde geliştirenler ve siz büyü (veya İşaretler ) yaptıkça sağlığı iyileştiren diğerleri de dahil olmak üzere, her zamankinden daha geniş bir yelpazede güçlü, ilginç iksirler var. Witcher’ların dediği gibi).
İşaretlerden bahsetmişken, alternatif kullanım modları ve daha geniş bir yükseltme yelpazesi ile tahta genelinde iyileştirildiler ve bu da onları her dövüşte etkili kılıyor. İşaret odaklı bir Geralt inşa etmek aslında tamamen uygulanabilir. Onu aslında bir Jedi gibi oynadım, konuşma sırasında insanların zihinlerini etkileyebilir, güçlü bir uzun menzilli “kuvvet” itişi ve yaylı okları gönderene geri yansıtma yeteneği (çok daha kullanışlı hale getirilmiş bir geri dönüş yeteneği). Yeni beceri sistemi, en iyi yapılar için minimum/maksimum isteyen oyuncuları ödüllendirirken oldukça fazla esneklik sağlar ve silah ve zırh işçiliği her zamanki kadar derin ve inceliklidir.
Tüm bunlar, The Witcher 3’ün hızlı tepki veren, acımasız gerçek zamanlı savaşında kendini gösteriyor. Bu serideki savaşın bu noktaya kadar belirsiz ve hatta biraz hantal olduğu yerde, burada o kadar akıcı ve tatmin edici ki, sırf saldırılarını büyülü engellerle püskürtebilmek, darbelerini esrarengiz bir şekilde savuşturmak için haydutların üzerime atlamasını umarak ortalıkta dolaşıyorum. kesinlik ve ara sıra kanlı gösterişle onları hayattan ve/veya uzuvlardan kurtarın. The Witcher her zaman bana düşmanlarımı zekamla alt ettiğimi hissettirmek için harika bir iş çıkarmıştır, ancak burada ilk kez, Geralt’ı kontrol etmek her başarılı dövüşte somut bir şekilde belalı hissettiriyor.
