Hellblade: Senua’s Sacrifice İnceleme, altı saatlik Hellblade: Senua’s Sacrifice oyunumun çoğunu, deneyimi anlamak için bir mihenk taşını arayarak geçirdim. Güzel, karanlık, gergin bir görsel roman gibi ortaya çıkıyor ve ana karakterinin mükemmel ham, insan performansını Kuzeyliler diyarına yolculuğunun önüne ve merkezine yerleştiriyor. Hikayesi kafa karışıklığı, üzüntü, korku ve kayıptan biri ve bende kalıcı bir izlenim bırakan güzellik ve güç anlarıyla noktalanıyor.
Kuzeylilerin anavatanına, cehennem versiyonlarının derinliklerine, Helheim denilen mitolojik İskandinav ölüler diyarına nüfuz etmek için bir göreve başlayan Kelt savaşçısı Senua’yı takip ediyor. Hellblade’in ele aldığı daha koyu tonları ve temaları keşfetmek için olgunlaşmış benzersiz bir arka plan oluşturmak için hepsi takdire şayan bir şekilde bir araya getirilmiş tarihi kurgu, kurgusal olmayan tarihi, mitoloji ve metafor iplikleriyle sınırlandırılmıştır.
Ancak hikayesi kadar etkileyici olan Ninja Theory’nin akıllı tasarımı, incelikli ve sezgisel mekaniklerle üzücü hikayenin duyusal doğasını güçlendirir. Oyun başlamadan önce bile, çift kulaklı ses tasarımından (simüle edilmiş üç boyutlu ses) yararlanmak için kulaklıklarla oynamanız istenir. Senua’nın başına bela olan sesler sürekli bir gevezelik içinde olduğundan, sanki hiç yalnız değilmişsin gibi ürkütücü şekillerde başının etrafında dans ettiğinden, bu büyük etki için kullanılır.
Hellblade: Senua’s Sacrifice İnceleme Sesler
Senua’nın başına bela olan sesler sürekli bir gevezelik halinde, başının etrafında ürkütücü şekillerde dans ediyor, sanki hiç yalnız değilmişsin gibi hissettiriyor.
Beytullah Güneş
Ve gerçekte, iyi ya da kötü, Hellblade’de asla yalnız değilsiniz. Bu sesler doğrudan Senua ile, birbirleriyle ve hatta belki sizinle konuşur. Tavsiye veriyorlar, eylemleri hakkında tartışıyorlar, onu yıkıyorlar ve en iyi ve en uygunsuz zamanlarda onu alıyorlar. Bu gerçek, mükemmel orijinal beste, hiç bozulmayan ses çalışması ve hem gerçek hem de hayali ortam sesleri ile birleştiğinde, gözlerinizin önünde olan her şey kadar canlı ve liberal bir işitsel deneyim sağlar.
Görsel olarak Hellblade, güneşle ıslanmış kayalık kumsallar, canlı bir şekilde bozulmuş renk ve ışık çizgileri ve ekranı boğan derin karanlık, çoğu alanda anlam ifade eden çeşitli tonlar, doygunluk ve pozlamalar içeren muhteşem bir oyundur. Bu çeşitlilik, “gelişmiş çözünürlük” veya saniyede daha akıcı, daha sürükleyici 60 kare kullanan PS4 Pro’da oynarken daha da geliştirilir.
Ve Ninja Teorisi geçmişte tam hareketli video eklemeye yabancı olmasa da (akla Enslaved’ın Andy Serkis’i kullanımı geliyor), Hellblade’in kullanımı, ikincil karakterlerin performanslarının gerçek görüntülerini ağır bir şekilde çarpıtılmış bir filtre aracılığıyla birleştirerek başka bir dereceye taşıyor.
Gerçek ve animasyonlu karakterler arasında yersiz hissetmeden etkileyici sahneler yaratır. Ninja Theory’nin bu anları dünyanın ve hikayenin büyüsünü bozmadan çeşitli şekillerde sunabilmesi beni sürekli ve hoş bir şekilde şaşırttı.
Psikozun, halüsinasyonların ve kuruntuların korkutucu etkilerini iletmek için ses ve görsel çarpıtma ve hilelerin inanılmaz derecede akıllıca kullanımı, oyun mu yoksa hikaye mi olduğu konusunda nadiren boğuşan bir deneyim için oyun öğeleriyle birleştirilmiştir.
Hellblade, Senua’nın çevre algısı etrafında döner ve inançları ile dünyanın geometrisi arasında bağlantılar kurar.
Beytullah Güneş
Örneğin, Hellblade’de HUD yok – yine de bu koro, savaşın sıcağında Senua’ya panik içinde tavsiyeler bağırıyor. “Arkanda!” bir düşman Senua’nın sırtına saplanmadan saniyeler önce çığlık atar. Dövüş eğitimi de yok. Yap ya da öl savaşının ilk anları uyarı vermeden başlar.
Dünyanın dört bir yanına dağılmış tahsil edilebilir irfan taşlarını aramak için geriye doğru giderken yalnızca ara sıra sinir bozucu olan nesnel işaretler veya mini harita yoktur. Hellblade güvenmemeniz gereken bir oyundur çünkü gördükleriniz, duyduklarınız ya da hissettikleriniz nadiren doğru olur. Ve bu nedenle, bende rahatsız edici sınırda bir endişe ve panik yaratan korkunç gerilim anları var.
Örneğin, bir bölümde Senua’ya çok yaklaştığında dışarı fırlayan şekilsiz, tüyleri diken diken eden yaratıklarla dolu zifiri karanlık bir alana rehberlik ettim. Bu anlar, şanssızca içine girdiğimde şok edici olacak kadar seyrek, ancak sürekli ölümle ilgili sürekli dırdırlarla Senua’nın güvenliği için endişelenecek kadar etkili olan bir korku oyununun titreşimlerini uyandırıyor.
Yine de Hellblade’in çoğu, Senua’nın çevre algısı etrafında döner ve inançları ile dünyanın geometrisi arasında bağlantılar kurar. Her alanı tarayacak, kirişleri veya ağaçları sıraya dizeceksiniz, böylece etrafındaki dünyanın şekilleri önem kazanacak ve ilerlemesini engelleyen bir sonraki kapının kilidini açacaksınız.
Yeni yapboz öğeleri yavaş yavaş eklendikçe – yeniden birleştirilmesi için hassas bir görüş açısı gerektiren kırık yürüyüş yolları ve kapılar veya sizi dünyanın tamamen farklı versiyonlarına girmeye zorlayan portallar gibi – bu bulmacalar yeni derinlik ve anlam katmanları kazanır.
Bu anlar, yeni bir şey ortaya çıkardığınızda son derece ödüllendiricidir.
Beytullah Güneş
Ve bu anların çoğu, yeni bir şey keşfettiğinizde – yalnızca belirli bir portaldan görülebilen gizli bir yol gibi – son derece ödüllendiricidir, çünkü tüm bu imkansızlığı akla yatkın kılan hikayeyle pekiştirilirler.
Şaşırtıcı bir şekilde, Hellblade’de savaş, temel bir unsurdan çok bir damak temizleyicisidir. Senua’nın hafif saldırısı, ağır saldırısı, savuşturması, atlatması ve hücumundan yararlanarak, yenilene kadar ilerlemeyi engelleyen dalga tabanlı düşmanlarla hikayeyi noktalıyor.
Bu hareketler, aynı yarım düzine düşman türüyle karşı karşıya kalındığında yeterince çeşitli bir beceri seti oluşturmak için bir araya gelse de, yeni yetenekler savaşın özünü yeniden tanımlamak yerine sadece hafifçe değiştirdiğinden ilerleme bodur görünüyor.
