The Last Guardian İnceleme, şimdiye kadar incelediğim neredeyse tüm oyunlar arasında en yüksek ve en düşük seviyelere sahip. İşe yaradığında, tüylü ve tüylü arkadaşım Trico ile kurduğum bağ başka hiçbir şeye benzemiyor. Kısmen eğlenceli bir arkadaş, kısmen koruyucu, Team Ico’nun muhteşem, melankolik dünyasında bu kuş köpeğinin yanında gezinmek asla unutamayacağım bir şey. Ancak bu anlar arasında, Son Muhafız, bozuk kontroller, zayıf bir kamera ve bazı can sıkıcı derecede titiz bulmacalar karmaşası.
Yönetmen Fumito Ueda’nın Ico (inceleme) ve Shadow of the Colossus’un (inceleme) manevi halefi , aynı temaların çoğuna değiniyor: izolasyon, arkadaşlık ve fedakarlık. Önceki filmlerinde olduğu gibi The Last Guardian, yoruma açık ve çoğunlukla sembolizm üzerine kurulu bir hikayesiyle sizi gizemli bir dünyaya sürüklüyor. 12 saatlik yolculuk boyunca sürekli ilerlemeye devam ettim ve son 90 dakikanın getirisinin her şeye değdiğini söylemekten mutluyum. Ancak The Last Guardian’ın kalbi, bir oyunda gördüğüm neredeyse tüm yapay zeka yoldaşlarından daha fazla yaşama ve kişiliğe sahip olan, isimsiz çocuk ile olağandışı dev melez hayvan Trico arasındaki bağdır.
Trico’nun korkmuş, vahşi bir canavardan son derece sadık bir koruyucuya dönüşmesini izlemek, harika bir karakter yayını sağlar. Gerçek bir evcil hayvan gibi, Trico’nun da kendine ait bir zihni vardır, ancak genellikle tahmin edilebilirdir. Hafif dokunuşlar, ıslandıktan sonra titremesi veya daha açık bir alana geçtikten sonra bacaklarını esnetmesi gibi, ona kendi hayatını verir. Ara sıra kendimi yerinde durup Trico’nun bir grup kelebeğe patisini ya da alçak ağaç dallarını koklamak için arka ayaklarına uzanışını seyrederken buldum. O olması gerektiği gibi davrandığında, Trico’nun yaşayan, nefes alan bir yaratık olmadığını unutmak için doğru yolda buldum kendimi.
Trico’nun korkmuş, vahşi bir canavardan son derece sadık bir koruyucuya dönüşmesi
Trico üzerinde doğrudan kontrole sahip değilsiniz, ancak canavarı zıplamaya, kaydırmaya veya genel bir yöne doğru ilerlemeye iten bir dizi komut ve hareketle onu yönlendirebilirsiniz. Bunların birçoğu, Shadow of the Colossus’un o ana, unutulmaz mekaniğini yansıtan, onun üstüne tırmanırken yapılır. Trico çıkıntıdan çıkıntıya atlarken bir tüy tutamına tutunmak çoğu zaman heyecan verici olabilir, ancak aynı zamanda, onu atından inmek gibi basit bir hareket zahmetlidir. Çoğu zaman, sağlam toprağa geri dönme girişimlerimin, sevimli arkadaşımın tuhaf karnına yakalanmakla engellendiğini gördüm.
Daha önce “belirsiz” kelimesini kullanırdım, çünkü krediler yuvarlanırken bile, onu istediğim veya ihtiyaç duyduğum şeyi nasıl yaptıracağıma dair sağlam bir kavrayışa sahip değildim. The Last Guardian’ın en çelişkili özelliklerinden biri burada yatıyor: Trico’ya sahip olmama veya fiziksel olarak manevra yapmama kavramını seviyorum, çünkü bu onun bağımsız ve zeki bir yaratık olduğu hissini koruyor. Bir ortama girmek ve neyin tırmanabileceğini, yok edebileceğini veya etkileşime girebileceğini bulmak, sağlıklı bir dikkatli gözlem dozu gerektirir.
Buradaki sorun şu ki, bir bulmacayı zihinsel olarak çözdüğüm ve ne yapacağımı tam olarak bildiğim sayısız zaman oldu, ancak Trico’nun inatla gitmesini istediğim noktaya gitmeyi reddettiğini gördüm. İster yanlış yöne bakıyor, ister arkasını dönmeyi reddediyor, isterse bir sıçrama başlatmak için olması gereken yere birkaç adım kalmış olsun, emirlerime kulak vermeyi reddetmesinden bitkin düşmüştüm. Bu inatçılık birazcık Trico’nun çekiciliğine katkıda bulundu, ama bu çok sık oluyordu, bu yüzden çoğu zaman beni hüsranla boğdu ve bu dünyada var olduğum hissini kaybetmeme neden oldu. 10 dakika boyunca sadece yanlış şeyi denediğimi anlamak için bir bulmacanın çözümünü denersem, bu benim hatamdır;
Hafif bir platform oluşturmanın yanı sıra, The Last Guardian’daki engellerin çoğu, Trico için yiyecek aramak için bir alanı taramak veya canavarı korkutan vitray gözleri yok etmek gibi bulmacalar şeklinde gelir. Ayrıca dünyada kendi başınıza çoğunlukla savunmasız olduğunuz düşmanlar da var, bu yüzden onları Trico’ya nasıl çekeceğinizi veya tam tersini nasıl yapacağınızı bulmanız gerekecek. Bu bana Ico’da Yorda’yı nasıl korumanız gerektiğini hatırlattı, ama bu sefer etrafınızda Yorda’sınız ve sizi götürülmekten alıkoyması için Trico’nun yapay zekasına güvenmeniz gerekiyor. Formülde ilginç bir değişiklik ve Ueda’nın üçlemesini tam bir daire haline getirmek için harika bir iş çıkaran bir şey.
The Last Guardian‘ın herhangi bir görüntüsünü izlediyseniz, geniş dış mekan ortamlarının nefes kesici olmaktan başka bir şey olmadığını kendi gözlerinizle görmüşsünüzdür. Renkler, aydınlatma ve mimari, Team Ico’nun oyunlarının dışında gördüğüm hiçbir şeye benzemiyor ve özellikle heyecan verici kovalamaca sahnelerinde parlıyorlar. Dünyaya inanılmaz bir derinlik katan harika bir aydınlatma sisteminin güzelliği altında, tehlikeden kıl payı kurtulurken köprülerin çöküşünü izlemek harika. Bu, etkileyici ve akılda kalıcı bir skorla birleştiğinde, tamamlamam için harcadığım 12 saat içinde bir sürü unutulmaz anlar yarattı.
Kameranın tüyler, duvarlar ve yapraklarla dolu ekranlar tarafından tamamen engellenmesi – The Last Guardian İnceleme
Ama sonra içeriye giriyorsunuz ve sıkışık iç mekanların çoğu sıkıcı geliyor. Daha da kötüsü, The Last Guardian’ın göze çarpan kamera sorunlarını vurguluyorlar. Genelde dev bir yaratığın hemen yanında olduğunuzu düşünürsek, kameranın düzenli olarak tüyler, duvarlar ve yapraklarla dolu ekranlar tarafından tamamen engellenmesine hazır olun. 2016’da üçüncü şahıs bir oyun kamera hakkında düşünmek bile nadirdir, ancak kendimi sürekli olarak kendi bakış açımla boğuşmaya çalışırken deneyimden çekilirken buldum. Bununla ve aynı zamanda şamandıra kontrolleriyle uğraşmaya çalıştığınızda, açık alanların oluşturduğu iyi niyetin çoğunu havaya uçurur. Trico’nun sırtına atlamaya çalışırken, hatta yaratığı inmeye çalışırken kaç kez sıkışıp kaldığımı sayamıyorum. Belirgin derecede yetersiz hissettiriyor,
